Z-Extra
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Wetenschappers van Conservational International hebben tijdens een expeditie in Peru 27 nieuwe diersoorten ontdekt. Daaronder een vis met een "bizarre ronde kop".
Onderzoeksleider Trond Larsen zegt tegen CNN dat de vis "een ongelofelijk bizarre kop heeft die lijkt op een enorme gezwollen neus. Wetenschappers hebben zoiets nog nooit gezien, en we hebben geen idee wat de functie van die bizarre blobsnuit is."
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Smaken kunnen buiten de mond worden waargenomen.
Bron EOS wetenschap
In de onderaardse grotten en stromen van het oosten van Mexico ondergaat een blinde vis (Astyanax mexicanus) een eigenaardige puberteit: naarmate hij volwassen wordt, beginnen er smaakpapillen te groeien onder zijn kin en bovenop zijn kop, die naar zijn rug toe kruipen. ‘Het is een behoorlijk wilde uitbreiding van het zintuiglijke systeem van smaak’, zegt Josh Gross, een evolutionair geneticus aan de Universiteit van Cincinnati en co-auteur van een recent onderzoek naar de grotvis in Nature Communications Biology.
Gross en zijn team ontdekten dat de nieuwe smaakpapillen opbloeien rond de tijd dat de vissen overstappen van het eten van larvale schaaldieren naar het verorberen van hun volwassen hoofdbestanddeel: vleermuisguano. Smaakpapillen buiten hun mond helpen de vissen misschien om vleermuisuitwerpselen op te sporen in de uiterst donkere, ‘voedselarme’ grotten. Zwervende smaakpapillen komen elders ook voor, vooral bij andere vissen. Sommige waterjuffers hebben smaakpapillen op hun vinnen en kanaalmeervallen hebben ze in hun midden. En hoe vreemd dat ook mag lijken, veel cellen in het menselijk lichaam kunnen ook proeven. Ze delen de smaken alleen niet met je hersenen zoals smaakpapillen dat doen.
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Nieuwe gekkosoort vernoemd naar Van Gogh: 'Vlekken als een sterrenhemel'
Onderzoekers hebben in het zuiden van India een nieuwe gekkosoort gevonden. De hagedissoort, Cnemaspis vangoghi, is vanwege zijn opvallende kleuren vernoemd naar de Nederlandse schilder Vincent van Gogh. De gekko werd in 2022 al ontdekt, maar de onderzoekers hebben hun resultaten nu gedeeld in het wetenschappelijke tijdschrift ZooKeys.
De sterrennacht
De meeste gekko’s zijn goed gecamoufleerd en leven op plekken waar mensen niet zo snel komen.
De Cnemaspis vangoghi kan zo'n 3,4 centimeter lang worden en is overdag actief, vooral tijdens de relatief koele vroege ochtend en avond. De mannetjes van de nieuwe Gekkosort hebben een geel bovenlichaam en lichtblauwe vlekken op de rug. De patronen deden de onderzoekers denken aan De sterrennacht van Vincent van Gogh, vandaar de naam Cnemaspsis vangoghi.
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
De komodovaraan heeft ijzeren punten aan zijn tanden
Lang dachten wetenschappers dat tanden van reptielen eenvoudig en goedkoop zouden zijn. Die dieren vervangen ze immers regelmatig. Niets is minder waar, toont de komodovaraan aan.
Er bestaan niet veel scenario’s waarin je naar een rij tanden van een komodovaraan kan staan kijken, en het er heelhuids vanaf brengen. In de mond van die enorme hagedis zitten zestig gezaagde tanden, soms wel 2,5 centimeter lang, die in de loop van het leven aangevuld worden. Aan de zaagkanten bungelen de resten van vroegere maaltijden, plus tientallen bacteriën die een waar feestmaal aanrichten.
Om eerlijk te zijn kon paleontoloog Aaron LeBlanc van het King’s College in Londen ook alleen maar van dichtbij naar die tanden kijken omdat ze van hun eigenaar gescheiden waren. Zijn onderzoek leverde resultaat op. ‘Af en toe zag ik een oranje verkleuring van de buitenste laag van de tanden’, vertelt Le Blanc. ‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik dacht dat het vlekken waren van voedsel.’
Maar nadere inspectie wees uit dat de verkleuring die LeBlanc zag op het zaagvlak en de punten van de tanden ijzer was, dat aanwezig was voor ze ook maar één hap genomen hadden. Het is de eerste keer dat ijzeren tanden gevonden werden bij reptielen. Sommige vissen en salamanders, en een handvol zoogdieren – zoals bevers – hebben ook ijzer in hun tanden.
‘Komodovaranen zijn eigenlijk tandfabriekjes'
Reptielentanden werden lang als simpel en goedkoop beschouwd, want ze groeien snel en worden regelmatig vervangen tijdens het leven van de eigenaar. Onderzoek als dit verandert natuurlijk die perceptie. ‘We beginnen nog maar net te ontdekken hoe complex reptielentanden kunnen zijn’, zegt Kirstin Brink, een paleontoloog aan de universiteit van Manitoba. Zij bestudeert tanden, maar ze was niet bij dit onderzoek betrokken. ‘Nu we meer naar reptielen beginnen kijken, ontdekken we meer en meer van deze coole aanpassingen.’
Doorboren, trekken, slikken en repeat
Komodovaranen leven op enkele eilanden in Indonesië, en ze kunnen wel drie meter lang worden. ‘Wat tanden betreft zijn het typische reptielen’, zegt LeBlanc. ‘Het zijn eigenlijk tandfabriekjes.’ De punt van elke gebogen tand buigt af naar het midden van de bek van het dier. Dat laat het reptiel toe om grote stukken vlees af te scheuren en in te slikken. De ijzeren versterking is strategisch, volgens LeBlanc. De oranje kleur loopt precies langs een zaaglijn die aan de voor- en de achterkant van elke tand naar beneden loopt, en op de punt van de tand: doorboren, trekken, slikken en repeat.
LeBlanc raakte geïnteresseerd in de tanden van de komodovaraan omdat ze doen denken aan de glimlach van nog angstaanjagendere dieren: dinosauriërs. Zulke vergelijkingen zijn nuttig voor paleontologen, zegt ook Brink. ‘Als we fossielen bestuderen, en zeker wanneer we gedrag willen interpreteren – dat we natuurlijk niet meer kunnen zien want de dieren zijn dood – moeten we op zoek naar moderne analogen.’
‘Als je een dinotand tientallen miljoenen jaren begraaft, dan is ijzer overal ingesijpeld’
Door de vondst bij de komodovaraan gingen LeBlanc en zijn collega’s op zoek naar vergelijkbare ijzerversterkingen op de tanden van andere moderne reptielen en dino’s. Ze ontdekten dat een aantal andere varanen de aanpassing hebben, maar minder uitgesproken. Ook sommige krokodillen hebben ijzer in hun tanden. Bij dinotanden vond het team overal ijzer, maar dat is waarschijnlijk een afzetting tijdens het fossilisatieproces, gezien de overvloed aan ijzer in het aardoppervlak. ‘Er bestaat waarschijnlijk niets moeilijker om te onderzoeken in fossiele reptielentanden dan ijzer’, zegt LeBlanc. ‘Als je een dinotand tientallen miljoenen jaren begraaft, dan is ijzer overál ingesijpeld.’
Toch suggereert dit onderzoek dat wetenschappers eens wat nader moeten kijken naar de tanden van moderne reptielen én van dino’s, daarover zijn LeBlanc en Brinks het eens. Ze moeten hun ogen openhouden voor onverwachte aanpassingen zoals die van de komodovaraan. ‘We moeten er niet vanuit blijven gaan dat reptielentanden simpel zijn’, zegt LeBlanc.
Bron: EOS wetenschap (auteur Meghan Bartels)
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Sommige jonge Japanse palingen die worden ingeslikt door een roofvis, slagen erin om terug uit de maag van hun belager te ontsnappen. Biologen konden de bijzondere Houdini-truc filmen.
Biologen van de Nagasaki Universiteit in Japan filmden hoe jonge palingen die werden opgegeten door een roofvis, zich met hun staart een weg door de slokdarm banen, om vervolgens via de kieuwen van hun belager aan de dood wisten te ontsnappen.
In een eerdere studie hadden de onderzoekers, waaronder Kawabata en Yuha Hasegawa, aangetoond dat jonge palingen na vangst uit de kieuw van hun roofdier kunnen ontsnappen. Wat ze niet wisten was hoe. Nu hebben ze het dus gefilmd. De wetenschappers filmden de ontsnappingskoningen met behulp van röntgenvideosysteem. Van de 32 palingen die werden ingeslikt, konden er dertien naar de kieuwen van hun rover manoeuvreren, en negen slaagden erin om te ontsnappen. Gemiddeld deden de ontsnappende palingen er ongeveer 56 seconden over om zich uit het roofdier te bevrijden.
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Een krijtbaars (Serranus tortugarum) is tweeslachtig - Deze vis verandert meermaals per dag van geslacht.
In de aquaristiek zijn vele eigenaardigheden te vinden. Eén ervan is de krijtbaars, een kleine vis die in de westelijke Atlantische Oceaan leeft. De vis is tweeslachtig, en volgens een nieuwe studie in het vakblad Behavioral Ecology, waarover National Geographic bericht, wisselt hij tot wel 20 keer per dag van rol met zijn partner. Het is niet de tweeslachtigheid die de krijtbaars zo bijzonder maakt. Naar schatting twee procent van alle vissoorten hebben zowel mannelijke als vrouwelijke reproductieorganen. Het komt echter zelden voor dat beide simultaan gebruikt worden. De meeste tweeslachtige soorten kennen op een bepaald moment in hun ontwikkeling een overgang.
Bron: National Geographic
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Dennis Chan filmt een bijzondere vis aan het strand van Singapore: het wezen steekt met zijn kop boven het zand uit en kijkt met een angstaanjagende blik recht voor zich uit. Chan deelde de beelden op zijn sociale media, heel wat mensen reageren dat ze vies zijn van het beest.
Het gaat om een sterrenkijker (Uranoscopus sulphureus). Een vis die zich ingraaft in het zand om te jagen op zijn prooi. Het beest komt dan nauwelijks boven het zand uit en beweegt niet, tot de prooi zich vlakbij bevindt. Dan heeft de sterrenkijker minder dan een seconde nodig om de prooi te grijpen. Het beest beschikt ook over giftige stekels waarmee het kan uithalen. De sterrenkijker lijkt dus op de steenvis en de schorpioenvis.
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Al ooit gehoord van de "Candiru" vis?
Neen, lees dan dit maar eens!
Vandellia cirrhosa (ook wel bekend onder de Portugese naam candiru) is een zoetwatervis uit de Amazonebekken. Ze staan bekend vanwege hun agressie, en omdat ze soms lichaamsholten van mensen binnen zwemmen.
De vis wordt zo'n 15cm lang. Hij lijkt op een doorzichtige paling, en leeft aan de oppervlakte van troebele wateren waardoor deze, door zijn opvallende manier van voortbewegen (slangsgewijs) meteen zichtbaar is. Bij de inheemse bevolking wordt hij om zijn agressiviteit meer gevreesd dan de piranha. Het is een parasiet die leeft in de kieuwen van andere vissen en voedt zich daar met bloed. Hierdoor wordt hij in het gebied ook wel de "vampiervis" genoemd (peixe-vampiro).
Ze worden aangetrokken door bloed en soms per vergissing door urine, wat in zekere zin dezelfde afvalstoffen bevat, en kunnen lichaamsholten van mensen binnentreden. In de vagina, alleen bij menstruatie voor zover bekend, de anus, alleen bij bloeding, en de urinebuis. Er zijn slechts 14 gevallen bekend waaronder 8 menstruerende vrouwen die na een primitief medicijn succesvol de parasiet konden uit-urineren omdat de vrouwelijke genitaliën zuren bevatten die in samenwerking met het juiste alternatief geneesmiddel (citroenextracten verhit in een bananenblad en vervolgens oraal ingenomen) voor de "candiru" fataal is, waardoor deze bij de eerste urine-lozing zal oplossen, tezamen met de weerhaak. Bij mannen is het een ander verhaal. Zij veroorzaken infecties aangezien mannen geen "zuren" in en rondom hun genitaliën hebben waardoor het bloed-voedende parasiet vrij spel heeft en langer zijn werk kan doen voordat deze door verstikking sterft en de beruchte stekel (de weerhaak onder de kieuwen) afsterft. Zij kunnen dus, in het ergste geval, alleen chirurgisch verwijderd worden.
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Danionella cerebrum
Wetenschappers hebben de piepkleine vissoort Danionella cerebrum nog eens een keer extra bestudeerd. Uit recent onderzoek blijkt nu hoe het kan dat deze vis uiteindelijk meer dan 140 decibel kan produceren.
De vissoort Danionella cerebrum ziet er zo schattig uit; het visje is maar 12 millimeter groot en bijna volledig doorzichtig. Ondanks het kleine formaat kan de vis toch heel bijzondere dingen doen, waaronder het produceren van een geluid dat net zoveel herrie maakt als de motor van een vliegtuig. Uit recent onderzoek blijkt nu hóé deze vissen dit voor elkaar weten te boksen. Wetenschapper Ralf Britz heeft meegewerkt aan het onderzoek. Hij licht toe: “het visje kan dus een geluid produceren van 140 decibel op een afstand van ongeveer 12 millimeter. Je kan dit vergelijken met het lawaai dat je op 100 meter afstand zal horen op het moment dat een vliegtuig opstijgt.”
Drummende vis
De vissoort maakt gebruik van een complexe constructie in het lichaam om het geluid mogelijk te maken. Deze constructie bestaat uit een stukje kraakbeen waaraan een speciale rib zit dat als drumstokje wordt ingezet door hiermee op de zwemblaas te slaan. Aan de andere kant zit het kraakbeen vast aan een sterke spier die minder snel moe wordt dan de gemiddelde spier. “De vis slaat dit drumstokje met een kracht van meer dan 2000 gram tegen zijn eigen zwemblaas,” vult Britz aan. “Dit produceert een kort maar krachtig geluid. Door vervolgens dit erg snel achter elkaar te doen kan de vis communiceren met anderen van zijn soort.” Het onderzoek is gepubliceerd in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences.
Uitgebreid onderzoek
Voor het onderzoek hebben de wetenschappers gebruik gemaakt van een groot arsenaal aan verschillende onderzoekstechnieken. Zo hebben ze gebruik gemaakt van een hogesnelheidscamera om het drummen zelf beter te kunnen analyseren. Ook hebben ze gebruik gemaakt van tomografie door de visjes te scannen met röntgenstraling om zo een platte foto te produceren die als plattegrond kon dienen. Ten slotte hebben de onderzoekers ook nog de genen geanalyseerd van de visjes en hebben ze visjes onderling met elkaar vergeleken. Hieruit kwam naar voren dat blijkbaar alleen mannelijke visjes het geluid kunnen maken. Ook denken de wetenschappers op basis van hun onderzoek wel te weten waarom de visjes zo’n hard geluid voortbrengen. Deze vissen leven namelijk van nature in ondiepe en troebele rivieren in Myanmar. Blitz laat weten: “We gaan ervan uit dat mannetjes onderling veel competitie hebben, en dat deze competitie er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat ze zo’n speciale constructie hebben gekregen.”
Klankkast
De resultaten van het onderzoek zijn significant, omdat ze ons meer kunnen vertellen over hoe dieren precies kunnen bewegen. Britz vertelt: “Uiteindelijk draagt dit onderzoek bij aan onze algemene kennis wat betreft evolutionaire biologie en biomechanica. Dit visje laat ons zien dat er meerdere manieren mogelijk zijn waarop botten en organen zich kunnen bewegen. Het geluid van andere Danionella-soorten hebben we nog niet kunnen bestuderen. Het zou dan ook heel interessant zijn om te ontdekken hoe hun ‘klankkast’ verschilt van de versie die Danionella cerebrum heeft.”
Bron: Scientias
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
De boskikker (Lithobates sylvaticus) is bekend om zijn vorsttolerantie. In de winter bevriest het dier om in de lente weer te ontdooien. Deze kikker leeft in Canada en het Noorden van de Verenigde Staten en is de enige kikker die boven de poolcirkel voorkomt. Een van de meest opmerkelijke eigenschappen van dit dier is het vermogen om zichzelf levend te bevriezen. Dit doet de kikker door gebruik te maken van een soort natuurlijke antivries, dat zich in het bloed van de kikker bevindt. Dit antivriesmiddel is glucose – een soort suiker – dat ervoor zorgt dat het water in de cellen van de kikker niet kan bevriezen.
- Gegevens
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Parkwachters hebben een kleine ruitpython (Morelia spilota) met drie functionerende ogen ontdekt in het noorden van Australië. Op de Facebookpagina van het parkbestuur van Northern Territory Parks and Wildlife waren foto’s te zien van de slang, die een extra oog had in het midden van zijn kop. Foto's midden en links - rechts is normale Morelia spilota.
Parkwachters vonden het beestje in de omgeving van Humpty Doo. Dat ligt 40 kilometer ten zuiden van Darwin, de hoofdstad van het territorium Northern Territory. “De slang had eetproblemen en is vorige week gestorven”, vertelde een woordvoerster van het parkbestuur aan het Duitse persagentschap dpa. Het beestje was 40 centimeter lang en nog behoorlijk jong.
Wetenschappers maakten een röntgenfoto van de schedel van het reptiel en zagen dat het geen twee afzonderlijke koppen had. “Het leek meer op een schedel met een extra oogkas”, klonk het. Daarom denken de onderzoekers dat het derde oog zich waarschijnlijk in het embryonale stadium heeft ontwikkeld. Misvormingen komen bij reptielen relatief frequent voor.
vorig bericht < naar > volgend bericht Terug naar > de lijst
Pagina 1 van 3
- U bevindt zich hier:
-
Start
- Z-Extra
